Chapter 20

*Niall*

Od naszego powrotu minęły 3 dni.  Całe godziny spędzałem przy łóżku Nicky. Nie jadłem, mało spałem. Patrzyłem tylko z nadzieją na jej twarz… błagam obudź się . I znów te cholerne łzy! Cały czas płakałem. Tak jakby Niks już dawno odeszła. Jakby umarła i zostawiła mnie tu samego. Ale ona żyje… gdzieś tam , w swojej podświadomości. Promienie słońca wkradły się do pomieszczenia.

- Zobacz kochanie, słońce wyszło. -  nabrałem dziwnego nawyku mówienia do niej, chociaż doskonale wiedziałem, że mnie nie słyszy i  nie odpowie. Przymknąłem powieki. Znów widziałem jej roześmianą buzię. To pomagało mi przetrwać. Jej uśmiechnięte oblicze za każdym razem jak robiłem coś głupiego lub śmiesznego. Śmiała się nawet wtedy jak jadłem, pochłaniając spore ilości jedzenia. „Mój żarłoczek” – te słowa, często padały z jej ust z kolejnym szczerym  śmiechem.  Już od parunastu dni nie słyszałem jej głosu, zaczynam wariować!

- Niall? – do pomieszczenia weszła Danielle z Liamem. – Czas iść .- pociągnęła mnie za rękaw.

- Nie, ja zostaje. – uparcie trzymałem się krzesła. Liam pokręcił tylko głową.

- Nie możesz tak żyć. Musisz wrócić do ludzi, zacząć funkcjonować! – podnosił coraz bardziej głos.

- Nie będę funkcjonował bez niej. –  mój stanowczy głos zamknął Liamowi jadaczkę. Wzruszył ramionami i chwycił Dan za rękę prowadząc ją do drzwi.

 - Wpadniemy jutro Nialler. Do zobaczenia. – pożegnała się Dani i wyszli. Znów zostałem sam.

Zająłem spowrotem to samo krzesło, tak blisko jej łóżka. Rzuciłem przelotne spojrzenie na jej twarz. I nic.  Eh… usadziłem się wygodniej i chwyciłem w swe dłonie jej delikatną rączkę. Czułem jak moje powieki stawały się coraz cięższe.

- Nie masz nic przeciwko, że się trochę prześpię? – spytałem leżącą obok mnie ukochaną. Nie licząc na jakąkolwiek odpowiedź, zasnąłem ciągle trzymając Nicky za rękę.

**

Rozgrzane słońcem Toronto.

Idę raźnym krokiem przez piękne alejki tego cudownego miasta. Za rękę trzymam najpiękniejszą dziewczynę na świecie. Moją dziewczynę.  Wokół nas mnóstwo ludzi, głównie fanek. Patrze jak Nicky ze zdenerwowania zakłada na nos ciemne okulary i mocniej przylega mi do boku. 

- Nie potrafię się zachować.  Nie jestem przyzwyczajona do takiego tłumu. – syczy mi do ucha. Ja tylko się zaśmiałem.

- Bądź sobą. Pokochają cię tak jak ja . – ściągnąłem jej z nosa okulary. – uśmiechaj się. Uwierz mi to wystarczy. – spojrzała na mnie z powątpieniem. Ale zrobiła to co jej kazałem. Uśmiechnęła się słodko i ruszyła dalej przed siebie, mocno ściskając mnie za rękę.

**

I właśnie ten ścisk poczułem na swej dłoni. To mnie zbudziło. Spojrzałem na nasze palce. Jej delikatna dłoń poruszała się lekko. Z niedowierzeniem na twarzy spojrzałem w górę. Napotkałem parę cudnych zielonych tęczówek. Wpatrywały się we mnie z przerażeniem i dziwną niewiedzą. Moją twarz rozjaśnił uśmiech.

- Cześć. Witaj wśród żywych. – miałem ochotę skakać z radość.  Zmarszczyła czoło. Otwarła usta i zadała nurtujące ją pytanie.

- Kim jesteś?

…

Ok skończyłam… Rozdział, krótki ale to tylko wprowadzenie do całości JJ

Całuski Nicky xx