Chapter 18

*Nicky*

Po udanym tygodniu spędzonym z Niallem czas wrócić na treningi. Z uśmiechem wstałam i popędziłam do łazienki. Umyłam się i przystąpiłam do układania niesfornej fryzury. Muszę przyznać, że zajmuje mi to sporo czasu… za dużo czasu spędzam z Zaynem – pomyślałam z przekąsem. Mój przyjaciel znany jest z długotrwałych i mozolnych sztuczek z włosami. Po ułożeniu fryzury zeszłam do kuchni. Szybkie śniadanie i byłam gotowa. Czekałam tylko na Dan, ale ta jak zwykle się spóźniała. Po chwili dostałam sms, że jednak musze iść sama bo ona się spóźni. Wczas do cholery ! Wzruszyłam ramionami. Trudno przejdę się sama, nie zginę przecież. Dziarskim krokiem wyszłam na zewnątrz. Byłam już przy głównej ulicy, gdy usłyszałam dźwięk mojego telefonu.

- Halo? – przyłożyłam telefon do ucha , zajęta poszukiwaniem portfela.

- Nicky kociaku, dzwonię do ciebie z pytaniem co robisz dzisiaj wieczorkiem? – to dzwoniła  Eleanor. Jak zawsze wyczucie czasu. Zajęta rozmową przez telefon i przeszukiwaniem torebki wyszłam na środek jezdni.

- Nie wiem El, ja… - nie dane mi było skończyć. Zajęta swoimi sprawami nie zauważyłam pędzącego w moim kierunku auta. Wypuściłam telefon z ręki. Poczułam ostry ból.

- …. Nicky?

Nastała ciemność.

*Niall*

Dryń, dryń… obudził mnie wkurwiający dźwięk telefonu. 7 rano. Kto śmie budzić Nialla Horana o tak idiotycznej porze?! Wściekły na cały świat zwlokłem się z łóżka , przekroczyłem śpiącego Zayna w poszukiwaniu dzwoniącego ustrojstwa.  

- Wyłącz to dziadostwo Niall… - usłyszałem zaspany głos Malika.

-Staram się do cholery  - wkurzyłem się – pomógłbyś a nie się wylegujesz.

- Już , już. – obydwoje rozpoczęliśmy poszukiwania mojego iPhona w tym syfie zwanym naszym pokojem. MAM !

- Halo? Aa cześć Dan . – odezwałem się do słuchawki. Mój wielki uśmiech stopniowo schodził mi z twarzy. Danielle płakała mi do telefonu. Nie rozumiałem żadnego z wypowiedzianych przez nią słów. Tylko szloch i jakiś bełkot. Ale wiedziałem, że coś jest nie tak. – Zaczekaj! Proszę mów wolniej. Uspokój się i powtórz. – starałem się uspokoić przyjaciółkę. Za moimi plecami stanął Zayn, przyciskając ucho do drugiej strony telefonu aby lepiej słyszeć. Dani trochę się otrząsnęła i zaczęła mówić od początku. Boże…. Zamarłem. Nicky. Samochód. Wypadek. Szpital. Wyłapywałem pojedyncze słowa . Telefon wypadł mi z ręki. Z przerażeniem w oczach spojrzałem na Malika.

- Pakuj się . – zarządził od razu. Nie musiał dwa razy powtarzać. Zerwałem się do pakowania walizek. Zayn pobiegł do Liama i reszty. Moja dziewczyna leży w szpitalu i walczy o życie. A mnie przy niej nie ma! Strach sparaliżował mi ciało. Bezwładnie opadłem na tapczan. Do pokoju wprarowali moi przyjaciele. Zaczęło się wielkie pakowanie. A ja? Siedziałem dalej. Wokół mnie panował chaos dokładnie taki sam jak w mojej głowie. Przerywamy natychmiastowo trasę, jedziemy do domu. Boże Nicky... Schowałem twarz w dłonie. Poczułem jak gorzkie łzy spływają mi po policzkach. Wstrząsnął mną szloch. Tylko nie ona! Nie mogłem jej stracić ! Nie ją, błagam...

- Niall? Trzymaj się. Za godzinę wylatujemy. - Liam objął mnie ramieniem i pomógł wstać. 

- Będzie dobrze stary. Nicky jest silną dziewczyną. Da radę - Harry też starał się mnie pocieszyć. Marne były te starania. Z minuty na minutę czułem się coraz gorzej. Nie docierało do mnie nic. 

W mojej głowie kłębiła się tylko jedna myśl - moja ukochana walczy o życie. Poprostu umiera.