Chapter 19

*Niall*

Po 7 godzinach lotu, wreszcie dotarliśmy na lotnisko Heathrow w Londynie. Po szybkim odbiorze bagażu, skierowaliśmy się w stronę wyjścia. Na lotnisku na szczęście nie roiło się od fanów. Nikt nie miał pojęcia, że wróciliśmy. Pognaliśmy prosto do vana, którym udaliśmy się do szpitala św. Marka, gdzie leżała Nicky. Siedząc w samochodzie oprałem się głową o szybę i przymknąłem oczy. Pod powiekami widziałem najczarniejsze scenariusze… bałem się, że nie zdążymy na czas. Z letargu wyrwał mnie dzwonek telefonu Liama.

- Hej. Jest jakaś poprawa? – dzwoniła Dani -  Tak, rozumiem. Błagam dzwoń jakby się coś zmieniło. Jesteśmy w drodze. -  Liam  rozpaczliwym głosem zakończył rozmowę. Popatrzyłem na niego z wyczekiwaniem. – Nicky jest po operacji. Nie obudziła się i lekarze nie wiedzą kiedy to nastąpi. – wyszeptał.  Boże… czułem pod powiekami piekące mnie łzy.

- Będzie dobrze Nialler. Obiecuję Ci, że nasz mały skrzat wyjdzie z tego. -  Zayn  mocno objął mnie ramieniem. Na drugim ramieniu swą głowę ułożył Harry. Ahh…dobrze mieć takich przyjaciół. Cieszyłem się, że są ze mną w tych ciężkich chwilach. Nie opuszczą mnie choćby nie wiem co by się działo. Wiedziałem to. Westchnąłem.

- Obyś miał rację Zayn . – mocno wtuliłem się w jego ramie, wycierając łzy o jego koszule.

Po 30 minutach jazdy w końcu dotarliśmy do szpitala. Jak z procy wypadliśmy z samochodu i pognaliśmy do rejestracji.

- Szukamy Nicky Peyton. – wydyszał Louis.  Łapiąc się rękami o kontuar.

- Panowie z rodziny? – zapytała nas pielęgniarka.

- Jestem jej chłopakiem. Muszę wiedzieć co z nią . – warknąłem na nią coraz bardziej się denerwując.

- Rozumiem. Pokój 205. Panny Peazer i Calder już tam są. Proszę nie biegać !! – krzyknęła jeszcze za nami, ale jej nie słuchaliśmy. Pobiegliśmy prosto do wskazanego przez nią pokoju. Przed drzwiami stała roztrzęsiona Eleanor. Louis od razu do niej podszedł i objął ramieniem. Ale ta wyrwała się mu, podbiegła do mnie i mocno przytuliła. Czułem jej łzy wsiąkające w moją koszulkę. 

- Tak cię przepraszam Niall…Nie chciałam… To moja wina – łkała . Objąłem ją.

- To nie twoja wina El. Nie możesz się obwiniać . – Pociągnąłem ją do Lou, który poprowadził ją do najbliższego krzesła i usadził. Usiadł koło niej o objął ja ramieniem. Eleanor ufnie wtuliła mu się w ramie i płakała dalej, ciągle powtarzając „ to moja wina” . Wpatrywałem się w tą scenę ze współczuciem. Nie mogłem jej winić za to co stało się z Nicky. To nie jej wina. Rozejerzałem się. Chłopaki rozsiedli się na krzesłach z tępymi wyrazami na twarzach. Po policzkach Zayna spływał strumień łez.  Mulat był , zaraz po mnie, najbardziej związany z Niks. Kochał ją jak siostrę więc nie dziwie się, że przeżywał to tak samo źle jak ja. 

- El, gdzie jest Danielle? – Liam rozglądał się za swoją dziewczyną.  Eleanor drżącym palcem wskazała na drzwi pokoju 205.

- Lekarz wziął ją na rozmowę. Podobno są już jakieś wyniki. – wyszeptała znów zanosząc się płaczem.  

Minęło 10 minut a Dani jeszcze nie wychodziła. Wierciłem się ze zdenerwowania . Nienawidzę czekać. Łaziłem tam i z powrotem po korytarzu , wykręcając sobie palce.

- Niall przestań. Dostane oczopląsu a ty połamiesz sobie zaraz palce. – wychrypiał Hazza po raz pierwszy odezwawszy się odkąd jesteśmy w szpitalu.  Usiadłem koło niego. Z nadzieją wpatrywałem się w drzwi. Po chwili klamka poruszyła się i z pokoju wyszła Danielle. Miała nieodgadniony wyraz twarzy. Po jej oczach widać było, że wylały całkiem sporą ilość łez. Gdy nas ujrzała, uśmiechnęła się delikatnie. Ucałowała Liama i podeszła do mnie,  przytulając  do siebie.

- Nicky dalej się nie obudziła. Lekarz powiedział, że trzeba uzbroić się w cierpliwość. Rana na głowie powinna szybko się wygoić. Boi się, że mogło dojść do uszkodzenia mózgu, ale przekonamy się dopiero po jej obudzeniu. To może potrwać nawet tydzień. – popatrzyła na mnie. Skrzywiłem się z bólu. Uszkodzenie mózgu?! TYDZIEŃ?!  Nie dowierzałem.

- Musimy wierzyć, że nasza primabalerina obudzi się bez szwanku. Spokojnie Niall. – Louis złapał mnie za drżące coraz mocniej ramiona.

- Mogę do niej wejść? – spytałem Dan. Lekko się uśmiechnęła i kiwnęła głową.

- Poczekamy na ciebie Niall – Zayn poklepał mnie po ramieniu i popchnął ku drzwiom.

Cicho wszedłem do pomieszczenia. Rozejrzałem się . Wszędzie widziałem biel. Po środku stało duże łoże a wokół niego chyba z 6 aparatur. Każda pikała i z każdej prowadziły rurki i kabelki prosto do małego ciałka, które leżało w łóżku. Znów poczułem łzy. Ulgi? Strachu? Chyba tego i tego. Ulgi dlatego, że znów ją widzę . Może nie całkowicie zdrową, ale żywą. A strachu… cóż. Bałem się, że moja księżniczka już nigdy z tego nie wyjdzie. Zadrżałem na moment, na samą myśl. Usiadłem na krześle, które stało obok. Nie patrząc na jej twarz złapałem jej zimną dłoń. Delikatnie ścisnąłem.

- Jestem tu kochanie. Przepraszam. – wyszeptałem. Po raz pierwszy spojrzałem na jej twarzyczkę. Od razu zamknąłem oczy z przerażenia. Potok łez… znowu. Jej buzia była blada jak ściana. Oczy podkrążone. Usta straciły malinowy kolor. Teraz był prawie bezbarwne… Boże… Nicky miała na policzkach zadrapania, które lekko szpeciły jej idealną cerę. Wokół głowy miała owinięty ciasno bandaż. Przejechałem wzrokiem po jej ciele. Z pod kołdry było widać bandaże, które zaciskały się wokół jej połamanych żeber. Ale poza tym nie miała nic połamanego. Wyszła prawie bez szwanku. Przynajmniej tak sądziłem. Największym problemem dla lekarzy była jednak jej głowa. Nie wiedzieli jakie zmiany zaszły w mózgu Nicky po tak silnym uderzeniu. Musieliśmy czekać.

I mieć nadzieję, że się obudzi.