Chapter 23

Lullaby --> klik 

*Nicky*

Stoję wśród obcych mi ludzi. Wszyscy krzyczą lub śpiewają. Czuję ciepło rozchodzące się po moim ciele. Patrzę na scenę, gdzie stoi ON. Śpiewa z pasją jakiej nigdy nie widziałam. Czuję łzy spływające mi po policzkach. Jestem z Niego taka dumna. Nagle gasną światła. Zostaje tylko lekka poświata, oświetlająca mnie i stojącą koło mnie brunetkę.  Do moich uszów docierają do mnie dźwięki mojej ulubionej piosenki. Uśmiecham się delikatnie. Dopiero teraz zauważam , że mój blondynek podbiega do mnie i  łapie w tali. Kolejne nuty i słowa wydobywające się z jego ust. Płaczę. On też płacze. Kończy solówkę , przyciąga mnie do siebie i mocno całuje…

Obudziłam się zlana potem. Co to było do cholery? Skąd ten obraz? To sen czy wspomnienie? Kręcąc głową przecieram zaspane oczy. Rozglądam się  tępo po pokoju. Kolejny tydzień minął a z mojej pamięci dalej nici. Nic sobie nie przypomniałam. Zostają mi tylko sny, które wydają mi się rzeczywistością. Zwlekłam się z łóżka i na palcach zeszłam do kuchni. Nie chciałam go budzić, wiedziałam  że kiepsko śpi od jakiegoś czasu.  Usiadłam przy stole i niecierpliwie czekałam aż zaparzy się kawa. Kto wymyślił ten napój był po prostu geniuszem.  Mocna latte postawiła mnie na nogi. Szybkim krokiem udałam się na piętro, skręciłam w pierwsze drzwi i znalazłam się w Sali do tańca. Chwyciłam drążek  w obie dłonie. Eh.. od kilku dni staram się przypomnieć  jakieś kroki. Podobno byłam…jestem baletnicą. Jeden wymach i drugi .. nic. Zirytowałam się.

- Ja bym na twoim miejscu włączył jakąś muzykę. – obróciłam się na pięcie i napotkałam błękitne tęczówki blondyna.

- Jak długo tu jesteś? – wyszeptałam speszona. Nie wiedziałam że wstał. Nawet nie słyszałam jak wszedł do pokoju.

- Już jakiś czas. Włącz jakiś fajny kawałek. Lepiej ci się będzie tańczyło – uśmiechnął się szeroko. Podszedł do wieży stereo i puścił jakąś płyte.

"So just give it one more try

   To a lullaby

  And turn this up on the radio

If you can hear me now

I'm reaching out

To let you know that you're not alone

And you can't tell

I'm scared as hell

Cause I can't get you on the telephone

So just close your eyes

Well honey here comes a lullaby

Your very own lullaby”

Zachwycona pięknymi nutami postawiłam pierwszy krok. Przymknęłam oczy.

Ogromny stadion, ogromna scena a na niej ja. Zdeterminowana jak nigdy. Już słyszałam pierwsze nuty piosenki „Lullaby”. To ta chwila Nicky. To ten moment. Postawiłam pierwsze kroki dość nieśmiało, a potem coraz śmielej tańczyłam. Zamknęłam oczy. Czułam się szczęśliwa. Wokół mnie tłum szalał, a ja dalej robiłam swoje jak w transie. Ta piosenka mnie niosła.

Stanęłam zdezorientowana. To znowu się stało. W mojej głowie pojawił się obraz pięknej, ubranej na biało dziewczyny. Na wielkiej scenie. I ta piosenka. Usłyszałam za plecami cichy chichot . Odwróciłam się. Blondyn stał przy oknie i uśmiechał się od ucha do ucha. Uniosłam brew z pytającym wyrazem twarzy. Ten tylko podszedł do mnie i złapał za rękę. Po moim ciele przeszedł lekki dreszcz.

- Udało ci się. – wyszeptał, czule patrząc mi w oczy.

- Co mi się udało ? – nie mogłam oderwać się od tych błękitnych tęczówek. Pochłaniały mnie.

- Właśnie zatańczyłaś to co tańczyłaś jakiś czas temu. Układ do „Lullaby” bezbłędnie.- objął mnie w pasie. – jestem z Ciebie dumny. – ucałował mnie w czoło i wyszedł. Zostawił mnie samą.

Udało mi się . Przypomniałam sobie jak się tańczy. Mało tego, wykonałam układ który już tańczyła. Rzuciłam okiem na radio. Chwila namysłu i… TO JEST TO ! Uśmiechnęłam się szeroko i wybiegłam z pokoju w poszukiwaniu chłopaka.

Na co Nicky wpadła? Co na to Niall? Wkrótce się dowiecie.

CDN

**

Czołem ! Sorki za taki przestój ale nie miałam weny …Mam nadzieję, że ten krótki rozdział się wam spodobał :)

Nicky xx