Chapter 22

*Nicky*

Otworzyłam drzwi i znalazłam się w przytulnym holu. Za mną podążył blond chłopak, który rzekomo ma ze mną zamieszkać. Po co? No właśnie nie wiem. Po cholerę mi on ? Dam sobie świetnie radę… Co z tego, że nic nie pamiętam? Nie jestem jakaś ułomna. Kręcąc głową odstawiłam walizkę pod ścianę i rozejrzałam się. Białe ściany z mnóstwem obrazów i zdjęć. Nad schodami wisiała biało- czerwona flaga. Dotknęłam jej rąbka ręką .

- To flaga Twojego kraju. – blondas zbliżył się do mnie i położył mi rękę na ramieniu. – To flaga Polski.  Stamtąd pochodzisz.

- To nie jestem Brytyjką? – spytałam z dziwną miną. Nie pamiętałam żadnej Polski, a ni niczego co z nią związane. Blondyn tylko pokręcił głową.

- Nie pamiętasz. Nie, nie jesteś Brytyjką. Jesteś Polką . – uśmiechnął się lekko. – Chodź pokaże ci resztę domu.

- No przecież to mój dom. – zirytowałam się. On tylko się uśmiechnął i gestem ręki wskazał mi schody.

- To zaprowadź mnie do swojego pokoju. – cwaniak. Wzruszyłam ramionami i udałam się na górę. Doszłam na piętro…i co dalej? Rozejrzałam się. Przecież któreś z tych drzwi muszą prowadzić do mojego pokoju. Weszłam w pierwsze lepsze. Ups. To chyba nie tu. Znalazłam się w pustym pokoju wyłożonym jasnymi panelami. Jedną ścianę zdobiło ogromne lustro, przy którym stał drążek. Zgłupiałam. Stałam tam, z ręką na klamce i nie wiedziałam co powiedzieć. Czułam chłopaka za sobą. Ten tylko popchnął mnie do środka.

- To twoja sala ćwiczeń. – wyjaśnił. Spojrzałam mu w oczy. Sala ćwiczeń? Rozejrzałam się. Koło okna na ścianie wisiały zdjęcia ślicznej baletnicy. Z różnych występów jak mniemam.  Oglądałam je zachwycona.

- Kto to jest? – wskazałam na zdjęcie właśnie tej dziewczyny z czterema mężczyznami, wyglądali na rockmanów. Blondasek tylko pokręcił głową i przybliżył się .

- Ehhh to ty Nicky.- wytrzeszczyłam na niego oczy zdumiona- Ty w otoczeniu zespołu Nickelback. Tańczyłaś na ich koncercie. Całkiem niedawno. – lekki uśmiech rozjaśnił mu twarz – byłaś niesamowita. Wszyscy się tobą zachwycali. Zwłaszcza ja. – to ostatnie dodał tak cicho, że chyba mogłam uznać, że się przesłyszałam. Dale patrzyłam na zdjęcie zachwycona. To byłam ja? Niesamowite. Szkoda, że tego nie pamiętam.  Nagle przypomniałam sobie o drążku. Lekkim krokiem podeszłam do niego i chwyciłam w obie ręce. Lekko zagubiona spojrzałam na ..eee.. dalej nie pamiętam jego imienia. Ohh nieważne. Na niego . Nie wiedziałam co mam z tym drążkiem zrobić.

- Kiedyś sobie przypomnisz – chyba czyta mi w myślach spryciarz. – chodź zaprowadzę cię do Twojego pokoju.

Kiwnęłam tylko głową . Ehh.. nic nie pamiętam. Byłam tancerką i nie pamiętam jak się tańczy. W moich oczach zalśniły łzy. Niestety nie zdążyłam ich ukryć przed chłopakiem, bo podszedł do mnie i delikatnie je otarł. Spojrzałam mu w oczy. Ten ich błękit dziwnie na mnie działał. Czułam w sercu, że ten uroczy blondynek był a może jest? Kimś ważnym.  Zatopiłam się w tym spojrzeniu.

- Przypomnisz sobie. Obiecuję….

Koniec, krótko i zwięźle.. Ale rozwijam akcję i dalej będzie już lepiej J Miłego czytania i czekam na komentarze xdJ xx

Nicky