Chapter 38

Z góry przepraszam za błędy, rozdział nie był sprawdzany! Więc mogą się pojawić :)

____________________________________________

what about love?- klik

Nicky’s POV

„Nic się nie stało Nicky”

Stałam oniemiała wpatrując się postać stojącą przede mną.

- Jak, jak mnie tutaj znalazłeś? – wyszeptałam w szoku. Podszedł do mnie i z rozbawieniem na twarzy zamknął palcem moje lekko uchylone usta.

- Jestem tutaj w interesach. – odpowiedział z kpiącym uśmiechem. Zirytowana tupnęłam nogą.

- Powiedz mi. Co. Tu. Robisz. Styles. – rozkazałam trzęsąc się z irytacji. On tylko poszerzył swój złośliwy uśmieszek ukazując dołeczki na policzkach.

- Powiem ci, nie tutaj. Chyba za dużo ludzi się nam przygląda nie sądzisz? – machnął ręką.

Rzeczywiście. Obecność Harrego przyciągnęła tłumy gapiów. Jak mogłam wcześniej nie zauważyć tego wielkiego zamieszania? Jak? Głupia katedra. Klęłam w myślach. Poczułam jak Hazza łapie mnie za łokieć i gdzieś ciągnie.

- Pospiesz się. I tak za długo tam staliśmy. Dziwnie to wyglądało. – syknął cicho. Posłusznie poszłam za nim w kierunku wejścia do pobliskiego hotelu. Dość drogiego hotelu. No jasne, zakpiłam, uśmiechając się w duchu.  Przeszliśmy przez ogromny hol i udaliśmy się na klatkę schodową. Rozejrzałam się za siebie z obawą, że ktoś za nami idzie, ale ujrzałam tylko znajomego ochroniarza Paula. Z uśmiechem wyrwałam się Harremu i rzuciłam się Paulowi na szyję.

- Paul! Jak dobrze cię widzieć! – cieszyłam się jak dziecko. Nie zdawałam sobie sprawy jak mi brakowało tego misiakowatego uścisku, którym mnie obdarzył.

- Ciebie też Nicky. – uśmiechnął się puszczając mnie. W tym uśmiechu było coś jednak tajemniczego. Zmarszczyłam brwi i już otwierałam usta by coś powiedzieć, ale przerwał mi Hazz:

- Jesteśmy na miejscu. Zapraszam kociaku. – ten jego wkurzający smirk. Dlaczego miałam taką straszną ochotę go uderzyć? Przeszłam obok niego przez „przypadek” dźgając go w żebra. Z bólu zgiął się w pół.

- Zawsze to samo. – wymamrotał. – czym sobie na to zasłużyłem?

- Nigdy. Tak. Do. Mnie. Nie. Mów. – warczałam na niego, dźgając go w klatę.

Kręcąc głową Loczek zamknął za nami drzwi. Od razu przeszłam do rzeczy.

- Jesteś tutaj sam?

Uśmiechnął się niby poważnie.

- Nie. Przyjechałem z Zaynem i … - mów cholera – Niallem.

Sapnęłam w szoku. Przywiózł ze sobą Nialla. Nie, nie, nie.

- Po cholerę przywlokłeś tu Nialla? – syknęłam, strzelając sztyletami z oczu. Harry wzruszył tylko ramionami.

- To był jego pomysł. Niby promocja. Jednak doskonale wiedział po co tu przyjeżdżał. Tak naprawdę nie obchodzi go żadna promocja singla. Do Paryża przyciągnęła go tylko jedna rzecz. A mianowicie. Ty.

Spojrzałam na niego ze strachem. Patrzył na mnie z powagą, pocierając palcem usta.

- Nie chcesz być znaleziona prawda? Dlaczego? Myślę, że powinniście porozmawiać. – szepnął w moją stronę.

Westchnęłam. Zwróciłam się ku oknu i wyjrzałam przez nie. W oddali majaczył się zarys wieży Eiffla.

- Nie Harry. Nie chciałam. Boję się konfrontacji z nim. Boję się kolejnej kłótni. Rozumiesz?

- Nie. – poczułam jak podchodzi do mnie i kładzie mi rękę na ramieniu. – nie rozumiem Nicky. Kochacie się. Jedna czy dwie kłótnie nie powinny przekreślać takiego związku.

- Ale przekreśliły. Nie ufamy sobie.

- Myślę, że macie fanaberie a nie brak zaufania do siebie. – zaśmiał się cicho. – Niall już taki jest. Doskonale zdaje sobie sprawę, że postąpił źle. Ty też schowaj dumę w kieszeń.

- Pfff – prychnęłam. – jaką dumę?

- Tą, która nie pozwala ci wybaczyć Niallowi. Tęsknisz za nim, a on za tobą. – potrząsnął moim ramieniem. I nie tylko nim. Zrobił mi całkowity mętlik w głowie.

- Myślisz, że powinnam z nim pogadać? Ehh to nie takie proste Hazz. Zerwałam z nim.

- I co z tego?! Jesteś tu szczęśliwa? – gorliwie pokiwałam głową. Nie patrzyłam na niego, żeby nie mógł wyczuć że kłamię.

- Wcale nie. Kłamiesz. – cholera.

- Skąd ta pewność co?

- Po prostu to wiem. Jeśli na co dzień  bez Nialla wyglądasz tak jak Niall bez ciebie. To ci powiem, że masz problem z oceną swojego stanu emocjonalnego.  – zaśmiał się ponownie.  A ja co? Stałam i stałam. Patrzyłam przez okno obserwując wieżę w oddali. Pytanie Hazzy cały czas kotłowało mi w myślach: „jesteś tu szczęśliwa?”. Byłam? Jestem? Mam dobrą pracę, mieszkam z Dan i Juanem. Mieszkam w Paryżu noo… Ale Paryż to jednak nie to samo co mieszkanie w Londynie z nim. Ehh… nie byłam szczęśliwa. Oszukiwałam samą siebie.

- Nie mogę zostawić tutaj Danielle.

- O więc Danielle też tu jest tak? Liam się ucieszy. – CHOLERA niech mnie weźmie i mój  długi język. Szybko odwróciłam się w kierunku Harrego.

- Nie waż mu się tego mówić jasne?! Ani pary z ust Pokręcony albo pożałujesz. – syknęłam. Loczuś chyba się przestraszył bo gorliwie potaknął lokatym łbem, zgadzając się.

- Nic mu nie powiem jak tam chcesz. Chociaż powinien wiedzieć.

- Nie dopóki Danielle nie zechce mu powiedzieć.

- Okey, okey. Powiedz mi jeszcze jedno. Czy Niall wiedział, że Danielle jest w Paryżu?

- Nie. – szybko pokręciłam głową. – Nawet ja nie wiedziałam. Po naszej kłótni dostałam od niej wiadomość. To tak jakby czytała mi w myślach.

- Czytała ci w myślach. – Styles powtórzył za mną tępym tonem. Wyglądał jakby się nad czymś głęboko zastanawiał. Po chwili poniósł na mnie wzrok i wykrzywił usta w uśmieszku. – Sooo… kiedy masz zamiar spotkać się z Horanem?

- Nie teraz. – opowiedziałam szybko.

- Dlaczego?

- Bo musze sobie to wszystko przemyśleć. Pogadać z Dan.

- Radzę ci się pospieszyć. Bo jesteśmy w Paryżu tylko 3 dni. Potem wracamy do Londynu by kontynuować trasę…

- Gdzie on jest? – przerwałam mu. Harry zastanowił się przez chwilę.

- Hmm myślę, że koło wieży Eiffla. – zmarszczyłam brwi. Co on tam robi? Loczek jakby czytał mi w myślach powiedział:

Poszedł cię szukać do miejsca, które lubisz najbardziej.

Niall’s POV

 Właśnie stoję pod wieżą Eiffla i na swoje nieszczęście zostałem otoczony przez fanki. Wymuszony uśmiech i wesoły ton mojego głosu miałem opanowany do perfekcji. Szybko rozdałem kilka autografów i pozowałem do zdjęć. Po jakiś 20 minutach skinąłem  głową na mojego ochroniarza, który natychmiast rozgonił zbiegowisko i zabrał mnie do jednej z wind na szczyt wieży. Chciałem chwilę pobyć sam o ile obecność ochroniarza mi na to pozwalała. Na szczycie wieży wreszcie poczułem, że żyję. Odetchnąłem pełną piersią wpuszczając zimne powietrze do płuc.

- Logan. Chodź popatrzeć na widok. – spojrzałem przez ramię przywołując ochroniarza. Ale on nie stał sam.

U jego boku stała przestraszona osóbka. Zamarłem. Znałem doskonale tą osobę. Kaskada długich ciemnych włosów, drobna postawa. Wykręcała sobie palce ze zdenerwowania. A ja? Szybko do niej podszedłem i objąłem ją w pasie, chowając twarz w jej pięknie pachnące włosy.

- Nicky. – zdołałem wydusić z siebie. Po chwili oczekiwania poczułem jak jej drobne ręce mocno obejmują mnie w pasie . Jej twarzyczka schowała mi się w zagłębieniu obojczyka. Lekko przygryzła moją odsłoniętą skórę, na co poczułem lekkie dreszcze.

- Niall ja… - usłyszałem jej cichy szept. Poczułem łzy napływające mi do oczu.  Lekko pokręciłem głową.

- Cii maleńka. Tak się cieszę, że cię znalazłem.

Po chwili zdecydowałem się na iście desperacki krok. Puściłem ją i rzuciłem się na ziemie, łapiąc ja za nogi.

- Przepraszam, przepraszam, przepraszam kochanie. Jestem skończonym idiotą. Nie chciałem cię stracić. Jestem dupkiem, głupkiem i.. brak mi słów. Proszę wybacz. – szepnąłem ostatnie słowa patrząc jej w oczy.

Stała tak bez ruchu przez chwilę, po czy otrząsnęła się i zaśmiała.

- Wybaczam ci głupku. Wstań bo siarę robisz. – pociągnęła mnie za końcówki włosów. Moją twarz rozjaśnił uśmiech, wstałem, złapałem ją w pasie i okręciłem dookoła.

- Nawet nie wiesz jaki jestem szczęśliwy! – krzyknąłem do niej. Śmiała się serdecznie cała szczęśliwa.

Po chwili ją postawiłem i spojrzałem z wielką miłością w jej oczy.

- Wróć do mnie. Proszę. – wybłagałem. Ale w odpowiedzi poczułem jej usta na swoich.

Kocham Cię Niall.

____________________________________

Cześć! Mam nadzieję, że rozdział się podobał :)

Jeśli chcecie być informowani to piszcie swoje nicki z twittera w komentarzach :)

Buziaki Nicky xx